In den blok en daarna…?

26 jun In den blok en daarna…?

Mijn laatste examen heb ik afgelegd in 1988.  In dat jaar startte ik als verkoper en een rijbewijs was daarbij aangewezen.  Bij mijn tweede poging- parkeren is altijd een uitdaging gebleven- slaagde ik.  Mijn professionele carrière kon beginnen.  De eerste dag was een regelrechte ramp.  Ik reed naar mijn nieuwe job in de wagen van mijn vader.  Hij was een echte maniak op zijn Ford Escort.  Hoewel de auto al jaren oud was, had hij zo goed als geen kilometers en rook nog naar nieuw.  Op zoek naar een parkeerplek in een zijstraat van de Louisalaan gebeurde het.  Van rechts komt een wagen en poef, ik zit erop.  Serieuze blikschade en te laat op mijn eerste werkdag.   Op de terugweg die avond nog verloren gereden en heel laat thuisgekomen.  Ons vader was al blij dat ik nog heel was. 
Sindsdien heb ik nooit meer in Brussel gereden.  Noem het een belemmerende overtuiging.  Zoals ik beschreef in het artikel “Het stemmetje in mijn hoofd” kan de kracht van het gedacht heel sterk zijn. De “Ik kan niet rijden in Brussel” heb ik omzeild door mijn klantenbezoeken met het openbaar vervoer te doen.  Een ecologische beslissing avant la lettre.

Nooit te oud om te leren

Na 32 jaar is het zover, weer op de schoolbanken.   Ik heb me ingeschreven voor een cursus “Loopbaan en Outplacement Coaching”.  Op 9 Juli mag ik examen afleggen.  Hopelijk is er nog voldoende plaats op de harde schijf om al de wettelijke regels- en dat zijn er veel in België- op te slaan?

Na mijn studies heb ik vaak opleidingen gevolgd.  Maar dat was vrijblijvend.  Je nam deel, je pikte mee wat je interessant vond en je paste die dingen toe in je job zoals jezelf wou.  Deze keer zit ik terug in een blokperiode met samenvattingen en ezelsbruggetjes om de stof erin te pompen.  Het feit dat ik een rekenmachine moet meebrengen naar het proefwerk, maakt me al zenuwachtig. Wat valt er te berekenen bij coaching, vraag ik me af?  De prof heeft me deze week goed geholpen met vragen die ik nog had.  Helemaal gerust ben ik er toch niet in.  Nog twaalf dagen te gaan en dan is het D-Day.

Wacht niet op het juiste moment maak het moment juist – T.Simons

En wat volgt daarna?  Mijn doel is duidelijk.  Het wordt loopbaan en business coaching.  De weg daarnaar toe is een andere kwestie.  Het typische patroon dat ik doorloop wanneer ik uit mijn comfortzone ga, duikt ook nu weer op.  Er is de twijfel fase.  Ga ik dit wel kunnen?  Hoe pak ik dit nu best aan?  Lanceer ik mezelf als zelfstandige of ga ik via onder-aanneming starten bij een loopbaancentrum?    Er is de uitstel fase.  Ik ben er nog niet klaar voor.  Misschien wacht ik best tot ik mijn postgraduaat heb gevolgd.  Zou een stage niet aangewezen zijn voor ik start? Zal ik nu reeds mijn website van mijn activiteiten lanceren of is dat nog te vroeg?

Het is een beetje de kip en het ei.  Voor een nieuwe uitdaging ben je nooit klaar tot je eraan begint. Van een collega – een topverkoper- heb ik geleerd dat je nooit een doorbraak hebt in je comfortzone.  Op een dag werden we samen uitgenodigd voor een meeting met een potentiële klant. De vraag was of ons bedrijf een verkoopploeg kon opzetten in een aantal weken, rekruteren, trainen, de ganse rimram.  Tijdens deze meeting viel ik van mijn stoel door het lef dat de commercieel directeur toonde.  Vol vertrouwen bevestigde hij dat wij deze service probleemloos zouden leveren.  Na de meeting zei ik: “We hebben dit nog nooit gedaan.  We hebben hier geen expertise in.  Hoe gaan we dit voor mekaar krijgen?”  Mijn zakenpartner zag opportuniteiten.  Wat we nog niet doen, gaan we leren en zo breiden we meteen ons service-aanbod uit voor andere klanten.  Hij had gelijk, om vooruit te geraken moet je risico’s nemen. Af en toe springen in het water en zwemmen.

De komende weken ga ik actie nemen en knopen doorhakken.  Onder het motto van Stephen Covey “One step at a time”.  Eerst slagen op 9 juli.  Duim voor mij aub.